ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ.. ΕΝΑΣ ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Γκριγκόρι Γιεφίμοβιτς Ρασπούτιν ήταν Ρώσος μυστικιστής, ο οποίος άσκησε τεράστια επίδραση στο τελευταίο ρωσικό αυτοκρατορικό ζεύγος, του τσάρου Νικολάου Β' και της τσαρίνας Αλεξάνδρας. Ο Ρασπούτιν γεννήθηκε το 1869 ήταν γιος χωρικών από τη Σιβηρία και παρόλο που πήγε σχολείο, παρέμεινε αμόρφωτος. Οι πνευματικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν σε ηλικία 18 ετών σε μοναστήρι, όπου μυήθηκε σε αίρεση τα μέλη της οποίας μαστιγώνονταν για λόγους μετανοίας ή εξιλέωσης. ο Ρασπούτιν διατύπωσε δικό του δόγμα, σύμφωνα με το οποίο η σεξουαλική εξάντληση ήταν το καλύτερο μέσο για να φθάσει ο πιστός πιο κοντά στον Θεό. παντρεύτηκε το 1889 και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Τελικά, όμως, εγκατέλειψε την οικογένειά του για να γίνει προσκυνητής φτάνοντας μέχρι το Άγιο Όρος και τα Ιεροσόλυμα. ανακήρυξε τον εαυτό του «άγιο» και ζούσε από τις δωρεές των χωρικών. To 1903, ο Ρασπούτιν είχε αποκτήσει φήμη για υποτιθέμενες υπερφυσικές ικανότητές και έφτασε στην Αγία Πετρούπολη.

Η πρώτη επαφή του Ρασπούτιν με το αυτοκρατορικό ζεύγος ήταν το φθινόπωρο του 1905, όταν στη Ρωσία διαδραματίζονταν τα γεγονότα της εξέγερσης ενάντια στη μοναρχία. Ο Ρασπούτιν, κατόρθωσε με αποστάγματα και γιατροσόφια δικής του εφεύρεσης να απαλύνει το πρόβλημα των αιμορραγιών του μικρού Αλεξέι, που ήταν ο διάδοχος του θρόνου. Έτσι άρχισε μια δεκαετία κυριαρχίας του στις υποθέσεις της τσαρικής οικογένειας και του κράτους, αφού είχε φροντίσει να πείσει το βασιλικό ζεύγος ότι η ζωή του παιδιού εξαρτιόταν από τον ίδιο. Ζώντας στην Πετρούπολη και κηρύσσοντας ότι η σωματική επαφή μαζί του είχε εξαγνιστικά και θεραπευτικά αποτελέσματα, κατάφερε να αποπλανήσει πολλές γυναίκες. Μέχρι το 1911 η συμπεριφορά του Ρασπούτιν είχε πάρει διαστάσεις σκανδάλου και οι ερωτικές ιστορίες για τον ακόλαστο «καλόγερο» ήταν στα χείλη όλων. 

Τελικά, ύστερα από πιέσεις, ο τσάρος τον εξόρισε αλλά κάτω από την επιμονή της τσαρίνας Αλεξάνδρας αναγκάστηκε να ανακαλέσει την απόφασή του λίγους μήνες αργότερα. Η δύναμη του τυχοδιώκτη χωρικού έφτασε στο απόγειό της μετά το 1915, όταν ο Νικόλαος έφυγε για το μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Με την απουσία του τσάρου η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα διαδραμάτισε έναν πιο ενεργό ρόλο στη διακυβέρνηση και έτσι ο Ρασπούτιν κατάφερε να ασκεί σημαντική επιρροή.  Παράλληλα, οι άνθρωποι που γνώριζαν από κοντά τη συμπεριφορά του έκριναν ότι είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη χώρα και έγιναν κάποιες απόπειρες δολοφονίας του Ρασπούτιν, που όμως απέτυχαν.

Τη νύχτα της 29ης Δεκεμβρίου 1916, ο σύζυγος της ανιψιάς του Τσάρου, Γιουσούποφ, προσκάλεσε τον Ρασπούτιν στο σπίτι του και του προσέφερε δηλητηριασμένο κρασί και γλυκό. Ενώ ήπιε το κρασί, ζήτησε δεύτερο ποτήρι, έφαγε και τα γλυκά, όμως δεν έδειχνε ίχνος αδιαθεσίας. Έτσι, ο Γιουσούποφ πήρε το όπλο του και του έριξε μια σφαίρα στην καρδιά. Ο Ρασπούτιν όμως κατάφερε να συρθεί φωνάζοντας μέχρι την αυλή, όπου τον άδειασαν ολόκληρο γεμιστήρα επάνω του. Κατόπιν, πήραν το σώμα του, το τύλιξαν μέσα σ' ένα χοντρό ύφασμα, του έδεσαν ένα βαρίδι και το φόρτωσαν σε ένα αμάξι για να το ρίξουν στο παγωμένο ποτάμι. Καθώς το ξεφόρτωναν όμως, είδαν ότι ήταν ακόμη ζωντανός. Την  επόμενη μέρα όλη η Ρωσία γνώριζε ότι ο Ρασπούτιν δεν έπαψε ν' ανασαίνει παρά μόνο μετά το ρίξιμό του στον ποταμό. Αυτό ήταν αρκετό ώστε τα λαϊκά αναγνώσματα να δημιουργήσουν ένα θρύλο γύρω από τον Ρασπούτιν. 

Μετά τη νεκροψία βαλσαμώθηκε και θάφτηκε στο αυτοκρατορικό παρεκκλήσιο, αφού πρώτα τον ξενύχτησε η αυτοκράτειρα. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1993, κάποιοι Ρώσοι εθνικιστές προσπάθησαν να αποκαταστήσουν τη φήμη του, ενώ μερικοί πρότειναν έως και την αγιοποίησή του. Πάντως, ακόμη και σήμερα σχεδόν 100 χρόνια μετά η ενασχόληση του κόσμου με τον Ρασπούτιν δεν έχει σταματήσει.